Η δεκαετία του ’70 ήταν γεμάτη από καινοτομίες και ανατρεπτικά φαινόμενα, και ένα από τα πιο χαρακτηριστικά παιχνίδια της εποχής ήταν το «Τάκα Τάκα». Αυτό το παιχνίδι, που κατακλύζει την παιδική μνήμη πολλών, έγινε διάσημο σε όλη την Ευρώπη και, παρόλο που είχε τεράστια επιτυχία, δεν έμελλε να έχει ευτυχισμένο τέλος.
Η αυξανόμενη δημοτικότητα του παιχνιδιού έφερε μαζί της και προβλήματα, με το «Τάκα Τάκα» να θεωρείται επικίνδυνο και να απαγορεύεται σε πολλές περιοχές για λόγους διατάραξης κοινής ησυχίας!
Το «Τάκα Τάκα» ήταν πολύ απλό στην κατασκευή του, αποτελούμενο από δύο σκληρές πλαστικές μπίλιες που κρέμονταν από έναν δακτύλιο. Ο παίκτης φόραγε το δακτύλιο στο δεύτερο δάκτυλο του χεριού και με παλινδρομικές κινήσεις της παλάμης, προκαλούσε τις μπίλιες να συγκρούονται με εκκωφαντικό ήχο. Αυτή η κίνηση, η οποία επαναλαμβανόταν για όσο χρόνο ο παίκτης το ήθελε, δημιουργούσε έναν συνεχόμενο θρόισμα που γινόταν ολοένα και πιο ηχηρό, ανάλογα με την επιδεξιότητα του παίκτη. Αν και το παιχνίδι μπορούσε να κρατήσει μόνο για λίγα δευτερόλεπτα ή για ώρες, τα προβλήματα που προκαλούσε με τον ήχο του ήταν αρκετά για να του στερήσουν τη δημοφιλή του θέση.
Ο ήχος του «Τάκα Τάκα» δεν ήταν απλώς εκκωφαντικός, αλλά μπορούσε εύκολα να προκαλέσει αντιδράσεις από τους γείτονες, οι οποίοι γρήγορα απηυδισμένοι από τον θόρυβο, προχωρούσαν σε καταγγελίες για διατάραξη κοινής ησυχίας. Σύντομα, το παιχνίδι έπεσε υπό απαγόρευση σε πολλές περιοχές, με τις αρχές να το θεωρούν επικίνδυνο, όχι μόνο λόγω του θορύβου, αλλά και λόγω των τραυματισμών που είχαν αναφερθεί από την ακανόνιστη κίνηση των μπιλιών.
Ωστόσο, η επιτυχία του «Τάκα Τάκα» ήταν τέτοια, που δεν περιορίστηκε απλώς στην αγορά παιδικών παιχνιδιών. Η νεοελληνική κοινωνία το αγκάλιασε με ενθουσιασμό, και γρήγορα έγινε αντικείμενο μουσικής δημιουργίας. Ο γνωστός τραγουδιστής Τέρης Χρυσός, επηρεασμένος από την τρέλα του παιχνιδιού, αποφάσισε να το κάνει τραγούδι, και έτσι το «Τάκα Τάκα» μετατράπηκε σε σουξέ της εποχής. Η διασκευή του πασίγνωστου τραγουδιού Paco Paco του Πωλ Μοριάτ, το οποίο είχε τραγουδήσει ο Joe Dassin το 1972, απέκτησε ελληνικούς στίχους από τον Θανάση Τσόγκα και έγινε αμέσως επιτυχία.
