Φαγητά που τα πήρε ο χρόνος. Παραδοσιακά φαγητά με τα οποία μεγάλωσαν γενιές Ελλήνων. Που χόρταιναν τους Έλληνες τον περασμένο αιώνα και συνδεόταν άμεσα και με τις παραγωγές των αγροτών τώρα έχουν χαθεί. Ή αναζητούνται από τους νεότερους εξαιτίας των θρεπτικών συστατικών που περιλαμβάνουν.
Τέτοια φαγητά είναι η μπατζίνa, η μπομπότα, ο τραχανάς, το πλιγούρι που ήταν των φτωχών αλλά τώρα τα αναζητούν όσοι προσέχουν τη διατροφή τους.
Μπατζίνα
Η μπατζίνα είναι ζυμαρόπιτα, δηλαδή πίτα χωρίς φύλλο, της Θεσσαλίας και ιδιαίτερα της περιοχής της Καρδίτσας. Τα υλικά της είναι τόσο απλά όσο και η προέλευσή της.Μια απλή πίτα στη Θεσσαλία γινόταν από αλεύρι, τυρί, γάλα, αυγά. Όταν προστέθηκε και κολοκύθι, δημιουργήθηκε η πίτα που λέγεται μπατζίνα. Η λέξη μπατζίνα προέρχεται από τη λέξη μπάτζος (ή μπάτσος) που είναι ελληνικό λευκό, σκληρό αιγοπρόβειο τυρί, με προέλευση τη Δυτική Μακεδονία.
Έχει λεπτή ζύμη, ψημένη στο φούρνο, με αποτέλεσμα να γίνει τραγανή. Η παραδοσιακή μπατζίνα είναι αρκετά λεπτή, για δύο λόγους. Πρώτον για να ψηθεί γρήγορα και δεύτερον για να παραμένει τραγανή για πολλές ώρες ή και μέρες.
Η μπομπότα
Η μπομπότα ήταν το ψωμί των φτωχών, ήδη από το 1930 και κατά τη διάρκεια της κατοχής στην Ελλάδα όταν το αλεύρι από σιτάρι δεν υπήρχε ενώ το αλεύρι καλαμποκιού ήταν άφθονο. Έτσι, τα περισσότερα νοικοκυριά χρησιμοποιούσαν το καλαμποκάλευρο για να φτιάξουν ψωμί αλλά και πίτες και κάποια “γλυκά” της εποχής, για να καλύψουν τις διατροφικές τους ανάγκες.
Συνήθως, η μπομπότα ήταν το ψωμί ή η “πίτα” ένας χυλός από ζεστό αλατισμένο νερό, καλαμποκάλευρο, χόρτα και ίσως λίγο λάδι ή αυγό εάν και όταν υπήρχε.
Θρεψίνη και πετιμέζι
Ως την δεκαετία του ’60, τότε που δεν υπήρχαν… πραλίνες φουντουκιού και maple syrup για να αλείφουμε στο ψωμί, οι φέτες αλείφονταν κατά κόρον με πετιμέζι ή θρεψίνη. Το πετιμέζι είναι το παχύρρευστο προϊόν που προκύπτει από τον μούστο των σταφυλιών.
Η θρεψίνη, που κυκλοφορούσε στο εμπόριο σε κουτί με μια χαρακτηριστικότατη φωτογραφία ενός μικρού παιδιού, ήταν μια κρέμα που αποκαλούταν και σταφιδίνη, επίσης από τα σταφύλια. Αυτό ήταν το πιο συνηθισμένο και θρεπτικό κολατσιό των παιδιών τις δεκαετίες του ’50 και του ’60.
Ζαχαρόψωμο
Μια φέτα ψωμί με ζάχαρη ήταν ο πιο γρήγορος και οικονομικός τρόπος να ξεκινήσουν τα παιδιά τη μέρα τους πριν φύγουν για το σχολείο, τις περασμένες δεκαετίες. Η «συνταγή» είναι πολύ απλή: Το ψωμί απλώς βρεχόταν ελαφρώς με νερό και πασπαλιζόταν με ζάχαρη.
Τσιγαρίδες
Σε παλαιότερες εποχές ανά την Ελλάδα – και σε κάποιες επαρχίες ακόμη – κάθε οικογένεια είχε το γουρουνάκι της, που «θυσιαζόταν» κοντά στα Χριστούγενάτι, και προέκυπταν κομμάτια χοιρινού σαν μπέικον, που διατηρούνταν ως και τα επόμενα Χριστούγεννα.
να. Επειδή όμως δεν έπρεπε να πάει χαμένο καθόλου κρέας, τα μικρά κομμάτια από ξύγκι που περίσσευαν, έμπαιναν σε καζάνια με νερό και αλ
Πλιγούρι και τραχανάς
Στην ύπαιθρο το μπλουγούρι (γνωστό πλέον ευρέως ως πλιγούρι) και ο τραχανάς ήταν πάντα χειροποίητα. Και πιο διαδεδομένα από τα ζυμαρικά όπως τα μακαρόνια και το ρύζι που μπήκαν τις τελευταίες δεκαετίες στην κουζίνα. Και κέρδισαν το… μονοπώλιο των συνοδευτικών στα πιάτα.
Το πλιγούρι είναι ψιλό δημητριακό από αποξηραμένο σιτάρι και ο τραχανάς, ξινός ή γλυκός, είναι ζυμαρικό φτιαγμένο από αλεύρι και γάλα ή γιαούρτι. Ευτυχώς, αυτά τα δύο χαμένα τρόφιμα, επανήλθαν το τελευταίο διάστημα. Ακόμα και στις κουζίνες μεγάλων σεφ, που αποφάσισαν να πρωτοτυπήσουν με μια επιστροφή σε παλιές αξίες. Κάνοντας τάση το «τραχανότο» ή βρίσκοντας στο πλιγούρι το «νέο» super food.
Ρεβιθόψωμο
Τα ρεβίθια στην Κατοχή ήταν χρήσιμα ακόμα και για την παρασκευή υποκατάστατου ροφημάτων όπως ο καφές. Αλλά με το συγκεκριμένο όσπριο και αλεύρι, φτιαχνόταν και ψωμί, το λεγόμενο ρεβιθόψωμο που με λίγο αλεύρι και λάδι, γέμιζε το τραπέζι σε εποχές ανέχειας.
