Μια μοναδική ανακάλυψη αποκάλυψε νέες ιδέες για τα τελετουργικά ταφής της πρώιμης σύγχρονης Δυτικής Ευρώπης: Για πρώτη φορά, οι ερευνητές μπόρεσαν να παράσχουν βιοαρχαιολογικά στοιχεία για την οικογενειακή ταρίχευση βρεφών και ενηλίκων στην πρώιμη σύγχρονη Γαλλία.
Για πολύ καιρό, οι πρακτικές ταρίχευσης θεωρούνταν εξωτικές τελετουργίες που συνδέονταν κυρίως με τους αρχαίους Αιγύπτιους ή με πολιτισμούς στη Νότια Αμερική. Νέα ευρήματα στο Château des Milandes στο Castelnaud-la-Chapelle, Dordogne, στη Γαλλία, αποδεικνύουν τώρα ότι αυτές οι τεχνικές χρησιμοποιήθηκαν και στην Ευρώπη.
Τα λείψανα επτά ενηλίκων και πέντε παιδιών που ανακαλύφθηκαν σε ένα κελάρι, καθώς και τα λείψανα μιας μόνης μουμιοποιημένης θαμμένης γυναίκας, που όλα ανήκουν στην αριστοκρατική οικογένεια Caumont, παρέχουν στους ερευνητές της Αυστριακής Ακαδημίας Επιστημών (ÖAW) πολύτιμες πληροφορίες, σχετικά με τις πρακτικές ταρίχευσης κατά τον 16ο και 17ο αιώνα.
«Αυτά τα ευρήματα παρέχουν μοναδικές γνώσεις για τις τεχνικές ταρίχευσης», λέει η Caroline Partiot από το Αυστριακό Αρχαιολογικό Ινστιτούτο της Αυστριακής Ακαδημίας Επιστημών. «Οι εξετάσεις μας σε ένα πλήρες άτομο και τα σχεδόν 2.000 θραύσματα δείχνουν μια προσεκτική και εξαιρετικά τυποποιημένη τεχνική μεταχείριση του θανόντος, η οποία είναι παρόμοια για ενήλικες και παιδιά. Αυτό αποκαλύπτει τεχνογνωσία που έχει παραδοθεί εδώ και δύο αιώνες», λέει η Caroline Partiot.
Χρησιμοποιώντας τον σκελετό των ατόμων στην κρύπτη και το μεμονωμένο γυναικείο σώμα, το οποίο θάφτηκε μόνο του, οι ερευνητές μπόρεσαν να εξετάσουν τον τρόπο λειτουργίας της ταρίχευσης με βάση τα σημάδια κοπής σε ολόκληρο τον σκελετό.
Αυτές οι μέθοδοι είναι παρόμοιες με τις διαδικασίες που περιέγραψε το 1708 ο κορυφαίος τότε Γάλλος χειρουργός Pierre Dionis. Έρευνες έχουν δείξει τώρα ότι αυτό χρησιμοποιήθηκε σε αυτοψία του 18ου αιώνα στη Μασσαλία. «Είναι αξιοσημείωτο ότι η παράδοση διατηρήθηκε για τουλάχιστον δύο αιώνες», εξηγεί ο αρχαιολόγος.
Η ανακάλυψη του τάφου και η ανάλυση των σκελετών δείχνουν ότι αυτή η πρακτική ήταν μια βαθιά ριζωμένη παράδοση στην οικογένεια Caumont, η οποία απολάμβανε υψηλή κοινωνική θέση εκείνη την εποχή. Ο Partiot εξηγεί: «Η θεραπεία δείχνει ότι η ταρίχευση δεν ήταν τόσο για μακροπρόθεσμη συντήρηση, αλλά για να μπορέσει να εμφανιστεί το πτώμα κατά τη διάρκεια των τελετών κηδείας».
(ÖAW)
