Οι Αρχαίοι Έλληνες είχαν αδυναμία στην κατανάλωση κρασιού, αλλά προτιμούσαν να το πίνουν νερωμένο, ώστε να αποφεύγουν όλες τις δυσάρεστες συνέπειες του άκρατου οίνου.
Ήταν σημαντικό για εκείνους να απολαμβάνουν τη γεύση του, παράλληλα όμως προσπαθούσαν να παραμένουν νηφάλιοι. Έτσι νέρωναν το κρασί τους και δεν το έκαναν απλώς προσθέτοντας νερό. Το νέρωμα το έκαναν μέσα σε ένα αγγείο και πρόσθεταν ακόμα και βότανα, όπως μέντα ή γλυκάνισο, ώστε η γεύση να μην αλλοιωθεί εντελώς.
Πόσο αραιό ήταν το μίγμα νερό / κρασί; συνήθως αναφέρονται τρία ή τέσσερα μέρη νερού προς ένα μέρος κρασί αλλά υπάρχουν καταγεγραμένες και άλλες αναλογίες.
Το νερό που χρησιμοποιούσαν για το αραίωμα του κρασιού φρόντιζαν να προέρχεται από «σκιαράν παγάν» (πηγή), από «κρήνην αέναον και απόρρυτον» ή από «ψυχρόν φρέαρ». Ετσι μαζί με την ανάμειξή του κρασιού με το νερό οι αρχαίοι πετύχαιναν συγχρόνως και την ψύξη του.
Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, πως το κρασί θεωρούταν τότε και ως ένας τρόπος καθαρισμού και βελτίωσης της γεύσης του -συχνά στάσιμου- νερού. Συνήθως, η αναλογία ήταν τρία ή τέσσερα μέρη νερού προς ένα μέρος κρασί. Υπάρχουν, επίσης, αναφορές για την προσθήκη λεμονιού και θαλασσινού νερού ή ακόμα κι ενός μίγματος μελιού.
Η κατανάλωση κρασιού που δεν είχε αναμειχθεί με νερό, ο «άκρατος οίνος» δηλαδή, θεωρούταν στην Αρχαία Ελλάδα βαρβαρότητα και συνηθιζόταν μόνο από αρρώστους ή κατά τη διάρκεια ταξιδιών ως τονωτικό.
Το κρασί στην αρχαιότητα
Οι αρχαίοι Έλληνες άρχισαν να ασχολούνται με το κρασί μεταξύ 13ου -11 αιώνα π. Χ. Το ελληνικό κρασί αναφερόταν και σε αρκετά διάσημα συγγραφικά έργα της εποχής: στους Δειπνοσοφιστές του Αθηναίου, στην Οδύσσεια και την Ιλιάδα του Ομήρου, στο Συμπόσιο του Πλάτωνα και άλλα. Οι αρχαίοι Έλληνες ήταν οι πρώτοι που δημιούργησαν ειδική νομοθεσία που να αφορά το κρασί, τον 5ο αιώνα π.Χ.
Κατά την Μυκηναϊκή εποχή το ελληνικό κρασί εξαγόταν σε όλο τον τότε γνωστό κόσμο. Ενδιαφέρον είναι πως τα κρασιά της Θάσου που εξάγονταν έπρεπε υποχρεωτικά να είναι σε αμφορέα για να αναγνωρίζονται και να μην συγχέονται με απομιμήσεις, από τη μια, και από την άλλη γιατί ήταν πιο ανθεκτικοί στη μεταφορά.
Ο κάθε τόπος στην αρχαία Ελλάδα είχε και το δικό του τρόπο παρασκευής του κρασιού. Για να διατηρήσουν το μούστο, όμως, όλοι έριχναν μέσα και νερό αλατισμένο, όπως και διάφορα αρώματα. Και πολλές φορές έψηναν το μούστο σε σιγανή φωτιά.
Στην αρχαία Ελλάδα όμως τα γνωστότερα είδη κρασιού ήταν τέσσερα. Το άσπρο, το κιτρινωπό, το μαύρο και το κόκκινο.
